9. 'How about art?'

'How about art?'

tak jak pani Robinson uwiodła młodego Benjamina, tak mnie skutecznie uwiodły ostatnimi czasy ciuchy od Mr.Gugu & Miss Go. sklep znalazłam dzięki Erill, która wytrwale prezentuje swoją przepiękną klimtową bluzę ich produkcji.

przyznam szczerze, że zazdroszczę Erillku z całego serca, ale waham się, czy bluzę zamówić. nie wiem, czy moja sylwetka zniesie coś takiego, dlatego zdecydowałam się na znacznie bardziej bezpieczne opcje.
na paczkę czekałam długo (nie wiem, czy to reguła, czy też nieuwaga osoby zajmującej się realizacją zamówień), ale z niesłabnącą wytrwałością - na szczęście doczekałam się swojej przesyłki wczoraj i mogę się Wam wszystkim pochwalić swoimi cudeńkami :)

jak widać na załączonym obrazku, drogą kupna nabyłam piękną tunikę z reprodukcją jednego z secesyjnych dzieł Alfonsa Muchy, sukienkę z reprodukcją sztandarowego obrazu epoki rokoko Jeana-Honore Fragonarda oraz spódniczkę z fragmentem reprodukcji renesansowego dzieła pędzla Botticellego.

każdy, kto mnie zna, wie, że uwielbiam sztukę. niestety, nie każdą. jestem dość wybredna i nie mam stricte ulubionej epoki. w każdej epoce są elementy, które lubię, które mi się podobają czy poruszają w jakiś sposób; nie mogę też powiedzieć, że którejś epoki nie lubię. chociaż tutaj wyjątek stanowi sztuka współczesna (nie mylić z nowoczesną!). sztuki współczesnej nie rozumiem, nie zrozumiem, i nie chcę nawet rozumieć. tak naprawdę wszystko się w sztuce zaczyna powoli powtarzać i powielać. nie widzę sensu robienia sztuki dla sztuki czy przerostu formy nad treścią - stanowi to dla mnie barierę nie do pokonania w odbiorze. wszystkie dziedziny, które obejmuje sztuka współczesna, są mi raczej obce i staram się z nimi raczej nie obcować. mam problem zarówno z interpretacją happeningu, abstrakcji, jak i treści wiersza.
z drugiej strony wiem, że nie powinnam generalizować, i nie wszystko, co pochodzi od artystów współczesnych kwalifikuje się do mojego prywatnego kosza. osobiście dzielę sztukę współczesną na trzy "rodzaje": 1. ładne, 2. ok, 3. wtf.
rodzaj 3, o zgrabnej nazwie "wtf" odnosi się do tych rzekomych dzieł, co do których mam wątpliwości, jak to ugryźć, od czego zacząć, do czego się odnieść, ale przede wszystkim tych, których forma za bardzo zwraca na siebie uwagę i robi to często w sposób budzący kontrowersje, łamiący tabu etc. etc. na te slogany mam uczulenie jak cholera, ponieważ a) są używane stanowczo za często i równie za często odnoszą się do czegoś zupełnie bez znaczenia, oraz b) zaburzają mój najświętszy zazwyczaj spokój i porządek świata, co budzi u mnie skrajne z reguły emocje i raczej skłonność do zachować agresywnych. w tym przypadku część wizualna również działa na niekorzyść - przykładowo: zawiłe grafiki czy rysunki przypominające bardziej bazgroły autystycznego dziecka, niż sztukę tworzoną przez wykształconego w swoim fachu artystę. do tego rodzaju zaliczam również dziwne happeningi, w których nie wiadomo o co chodzi, oraz instalacje, w których... również nie wiadomo o co chodzi.
rodzaj 2, czyli ok, odnosi się do tych dzieł, kiedy forma wizualna jest na tyle atrakcyjna, aby nie budzić we mnie poczucia strachu i rozpaczy z gatunku "co ja pacze". mimo, że przekaz nie jest dla mnie do końca jasny, zawsze na plus działa forma, która nie budzi skrajnych odczuć i jest raczej miła dla oka.
rodzaj 1, to rodzaj tej sztuki, którą jestem w stanie się zainteresować, a nawet czasem się zachwycić ze względów wizualnych.
oczywiście, żeby się ktoś złośliwy nie czepiał, moja klasyfikacja odnosi się do sztuk tylko i wyłącznie wizualnych. bo taka na przykład literatura piękna też może być rozpatrywana jako dziedzina sztuki, jeśli ktoś tak lubi.

wracając do sedna, od najmłodszych lat wykazuję skłonności idące raczej w stronę tych humanistycznych (z drugiej strony, śmieję się z kawałów o całkach, whats wrong with me?), i nauki o sztuce, jak i sztuka sama w sobie, są jednymi z tych fajniejszych rzeczy, którymi miałam/mam okazję się w życiu zajmować. co więcej, z każdym z obrazów przedstawionych wyżej oraz niżej wiąże się jakaś ciekawa i osobista dla mnie historia, co cieszy tym bardziej - po pierwsze dlatego, że mając ja na sobie, zawsze będę pamiętać dane wydarzenie, po drugie, jeśli chodzi o ciuchy same w sobie, dlatego że ubrania nie mają tylko ładnie wyglądać na wieszaku, mają być przekazem mnie.

jako że to są pierwsze od dawna tak mało zachowawcze części mojej garderoby nabyte od dawna, miałam pewne wątpliwości na reakcje ludzkie po zobaczeniu mnie w owych. o ile bluzka z reprodukcją Muchy jest raczej mało krejzolska, o tyle spódnica "z gołom babom" jest dla niektórych osobników płci obu zjawiskiem raczej przekraczającym ich możliwości percepcji. do tego stopnia, że tych kilkanaście osób musiało bardzo wybałuszać swoje gałki oczne w mało subtelny i jednocześnie nawet zabawny sposób. jako że reakcje były bardziej i mniej pozytywne, ciekawa jestem, jak będą wyglądać miny przechodniów na widok sukienki z Fragonardem :)

spódnica, sukienka, tunika - Mr.GUGU&MissGO

 P.S. spódnica i sukienka mają taki sam nadruk z przodu i z tyłu